♡ Blog ♡
” We lieten de boel de boel; kinderwagen stond nog in de gang, box in de woonkamer lag vol met knuffels, speeltjes en maxi cosi.”
✦ DE DAGEN NA HET AFSCHEID VAN FYNN ✦
De dagen na het afscheid van Fynn zijn als een soort waas aan ons voorbij gegaan. Een paar dagen na Fynn zijn afscheid zijn Bjorn en ik voor 2,5 week naar Spanje gegaan. Dit voelde uiteraard niet als vakantie, maar meer als; er even tussenuit.. We lieten de boel de boel; kinderwagen stond nog in de gang, box in de woonkamer lag vol met knuffels, speeltjes en maxi cosi. “Als we terugkomen uit Spanje, gaan we langzaam aan het werk weer oppakken.” zei ik tegen Bjorn.
We vlogen samen met mijn schoonouders. Die hadden deze “vakantie” al lang geleden geboekt staan. Vanaf Malaga ging ieder hun eigen weg. Mochten Bjorn en ik toch behoefte hebben om samen met zijn ouders te zijn, dan spraken we ergens halverwege af. We verbleven in een prachtig B&B in Cómpeta van een Belgisch stel. Zij wisten van onze komst en dat dit niet zo maar een vakantie was. We werden heel hartelijk ontvangen en het was “goed” om hier te zijn, maar in werkelijkheid had het natuurlijk heel anders moeten zijn.
Tussendoor hebben wij mijn schoonouders een paar keer gezien en ontzettend 
veel gepraat over Fynn. Het was zo fijn om er even tussenuit te zijn, maar ik miste mijn ouders ook verschrikkelijk, omdat wij natuurlijk vrij snel na Fynn zijn afscheid waren vertrokken. Af en toe even Facetimen was fijn, maar ik miste ontzettend een knuffel en een kus van mijn ouders.
Er waren ook nog andere stellen in het B&B. Zo lang niemand iets aan ons vroeg, waren wij gewoon Bjorn en Shanice en waren wij daar lekker op vakantie. Niet iedereen hoefde ons verhaal te weten. Een week later kwamen Bjorn en ik terug van een dagje uit en leerden wij een Nederlands stel kennen van onze leeftijd; Nils en Mariska. Zij waren die dag net aangekomen. We hadden er meteen een superleuke klik mee en ze reden ’s avonds met ons mee naar “boven” (lees: het was nogal een avontuur om van en naar het B&B te rijden). We wisselden nummers zodat degene die als eerst klaar was met eten, dat zou laten weten. Dan zouden we op elkaar wachten. Vanaf dat moment aten we bijna iedere avond met zijn vieren en hadden we leuke gesprekken met ze. Zij wilden een dagje naar Ronda, wij ook; “Nou, dan gaan we toch gezellig met z’n vieren?” Zo gezegd, zo gedaan.
Op een avond kwam 1 van de eigenaren van het B&B terug uit België, hij werkte deels in het B&B en deels in België. We hadden hem nog niet ontmoet en we raakten in een goed gesprek. De eigenaar vertelde dat hij een hoefijzernier had en Bjorn haakte hierop in: “Dat had ons zoontje ook.” Nils en Mariska keken ons nogal verbaasd aan en ik schrok er eigenlijk een beetje van dat Bjorn dit zei. Ik dacht namelijk hetgeen wat ik net ook vermelde: Zolang niemand iets aan ons vraagt, zijn wij gewoon Bjorn en Shanice en zijn wij op vakantie. Dit betekende dus ook dat wij nergens over zouden beginnen. Bjorn vertelde uiteindelijk toch het hele verhaal en Nils en Mariska reageerden hier geschrokt, maar heel meelevend op. Vanaf dat moment hebben wij hele fijne gesprekken met ze gehad en proostten we ook iedere avond op Fynn. We hoefden het er ook niet altijd over te hebben, want dat wilden wij ook niet, maar als we het wilden, dan was daar uiteraard de ruimte voor.
Aan het einde van ons uitje naar Spanje besloten we met Nils en Mariska contact te blijven houden, omdat we het zo goed met elkaar konden vinden. Tot de dag van vandaag hebben wij nog steeds contact met hen en we spreken ook regelmatig met elkaar af. De ene keer bij hen, de andere keer bij ons. Ook zijn we vorig jaar met z’n vieren een weekendje naar Antwerpen geweest. Ik geloof dat het zo heeft moeten zijn dat wij deze lieve mensen hebben ontmoet in Spanje, dat het overlijden van Fynn ook positieve dingen heeft teweeg gebracht, zoals een nieuwe, waardevolle vriendschap.
Tijd om naar huis te gaan. Dit had ik zwaar onderschat. “Als we straks thuiskomen is het een stuk makkelijker, want we hebben de zwaarste weken gehad.” Ja, dat is serieus wat ik tegen mezelf zei. Echter viel het behoorlijk rauw op mijn dak toen we eenmaal thuiskwamen en wij een babyproof woonkamer binnen kwamen gelopen..
Deze blog is een ode aan onze lieve vrienden Nils en Mariska, die ons die week er doorheen hebben geloodst en de eigenaren van B&B Casa Los Dos, Ad en Erik voor het hartelijke ontvangst en de goede zorgen!
Pagina's: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26