♡ Blog ♡
“Het was gek om weer een “normale” woonkamer te hebben. Een “normaal” huis.”
❛HOME IS… WHERE SOMEONE IS MISSING ❜
Zoals jullie in mijn vorige blog lazen, kwamen wij thuis in een babyproof huis. Het kamertje was, bijna, helemaal klaar. Het was alleen nog leuk aankleden met schilderijtjes en pluchen dierenkopjes. Beneden was alles wel helemaal klaar. De kinderwagen, die wij van mijn ouders kregen, stond al klaar in de hal, met dekentje en al. De box met boxkleed en speeltjes in de boxtas. De maxi cosi, klaar om mee te nemen, mocht het zo ver zijn. Het badje in de badkamer. Fynn was zo welkom.
Wij kwamen van woensdag op donderdagnacht thuis. Het was koffers naar boven 
brengen en meteen het bed in duiken. Van alle babydingen kregen wij toen niet veel mee. Het werd pas een ‘dingetje’ toen wij wakker werden en naar beneden liepen. Het eerste wat ik zag toen ik naar beneden liep; de kant en klare kinderwagen. De deur naar de woonkamerdeur ging open en ik nam plaats op de stoel. Naast de box. Bjorn kwam naast mij zitten en we nuttigden ons ontbijt. Opeens kwam het allemaal op me af. Ik kon mijn tranen niet meer bedwingen, ik ging bij Bjorn op schoot en zei het volgende: “Mag dit allemaal zo snel mogelijk weg? Ik kan hier niet langer naar kijken!” Het was de bedoeling dat wij dit die zondag naar mijn zwager en schoonzusje zouden brengen, daar mochten wij het zolang opstallen. We belden naar hen of het niet eerder kon, omdat het voor ons erg confronterend was. We konden het de volgende dag meteen brengen.
“Laten we de spullen maar vast uit elkaar halen.” zei Bjorn. We haalden samen de kinderwagen en de box uit elkaar en legden het vast klaar in zijn auto. Ook het badje ging mee de auto in. Dit zouden we allemaal voorlopig helaas niet nodig hebben… De volgende dag brachten we het naar mijn zwager en schoonzusje. Het was gek om weer een “normale” woonkamer te hebben, een “normaal” huis. Het voelde alsof er al die tijd niks was gebeurd. Maar er was daadwerkelijk wel iets gebeurd, iets wat voor iedere moeder een nachtmerrie is. Mijn nachtmerrie was helaas werkelijkheid geworden.
Voor Fynn hadden wij een fijne gastouder geregeld via een gastouderopvang. 
Twee weken voordat ik ging bevallen hadden wij nog een afspraak met haar, hele fijne vrouw, daar durfden wij Fynn wel met een gerust hart achter te laten. Echter was het tijd om de gastouderopvang af te zeggen. Ik weet niet meer of ik ze heb gemaild of gebeld, maar we hadden in ieder geval een onwijs lief kaartje van hen gekregen.
Ook de kraamzorg moest ik afzeggen. Ik zat in de auto met Bjorn en ik zei: “Laat ik maar meteen bellen, dan ben ik er vanaf.” Het liep ook al naar 4 september 2019, de uitgerekende datum van Fynn. Dus ik moest nu wel contact opnemen. Er nam een vrouw op, ik vertelde mijn verhaal en zij zei het volgende: “Ik wil jullie heel veel sterkte wensen met het verlies van jullie zoontje. De leidinggevende kan jullie nog bellen, maar dat is meer uit procedure.” We hebben nooit meer wat van die leidinggevende of kraamzorg gehoord.
Zoals jullie misschien weten, is Fynn gecremeerd. In september hebben wij een prachtig gedenkteken laten ontwerpen bij Den Hollandsche in Elst. Zij zouden ook voor de urn zorgen, omdat er in de steen een uitsparing gemaakt zou worden waarin de urn komt te staan en ze moesten precies weten hoe diep die uitsparing moest zijn. Hier was helaas wat vertraging in, waardoor wij in oktober pas de urn kregen. De urn moesten wij vervolgens naar de begraafplaats brengen, zij zouden ervoor zorgen dat de as in de urn verwerkt zou worden. Begin november kregen wij een telefoontje van de begraafplaats dat wij de urn van Fynn konden ophalen. De steen van het gedenkteken was een speciale soort steen wat uit China moest komen. De levertijd was ongeveer 4 maanden. Tot die tijd hadden wij Fynn zijn urntje bij ons thuis op zijn eigen kamertje staan.. ♡
Pagina's: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26