♡ Blog ♡
“Het zag er naar ons idee niet goed uit.”
♥DONDERDAG 18 JULI 2019♥
Lieve schat,
Vandaag ben je 1 week op deze wereld. Papa en mama hadden besloten om dit te vieren met een bakje koffie en een gebakje erbij. Maar eerst naar jou toe. Toen we bij je couveuse aankwamen, stonden de artsen en radiologen bij elkaar. Ze hadden weer een echo van je hoofdje gemaakt en je had plakkertjes op je hoofdje die de hersenactiviteit scande. Het zag er naar ons idee niet uit. Vooral niet na gisteren, toen je zo’n goeie dag had. Ook werd er een foto gemaakt van je buikje. De artsen wilden ons graag even apart nemen om wat dingen te bespreken.
We zaten in een kamertje waar ze ons de echofoto’s van je hoofdje lieten zien van de dagen ervoor en de foto die vandaag was genomen. Daarop was te zien dat de hersenkamertjes niet erger waren geworden qua bloeding. Wel was te zien dat er in het hersenweefsel ontstekingen zaten en ook een klein herseninfarct. Op de hersenscan zagen ze dat je vannacht erg veel stuipjes had. Daar krijg je medicijnen voor. Ook was je weer begonnen met wat bloeddrukmedicijnen, omdat je bloeddruk ook weer behoorlijk aan het schommelen was.
De artsen vertelden dat de schade in je hersentjes nu al zodanig waren, dat je nu al een ernstige, lichamelijke beperking zou hebben. Dit bericht kwam als een klap aan in ons gezicht. De artsen vertelden ook dat de infectie je darmpjes hadden aangetast en dat ze ook 1 of meerdere gaatjes in de darmen zagen. Dit zouden ze kunnen opereren en kijken wat de schade zou zijn, maar ze konden niet garanderen dat je hier beter uit zou komen en de kans zou ook bestaan dat de schade in je hersentjes alleen maar groter zou worden dan het nu al was. Je papa en ik wilden je eerst laten opereren, maar na een gesprek met de kinderchirurg beseften wij dat we jou dit niet aan wilden doen. Dat leven verdien je niet. We hadden je een heel ander leven gegund, maar niet op deze manier. De artsen lieten ons vervolgens even alleen, want we waren intens verdrietig om dit nieuws. Een nachtmerrie.. dat was het. Maar helaas was het geen nachtmerrie.
We hebben gelijk jouw opa’s en oma’s gebeld en gezegd dat ze meteen hier naartoe moeten komen, omdat het echt niet goed met je gaat. Daarna zijn we even naar je toe gegaan en hebben je lieve dingen toegesproken terwijl je in de couveuse lag. Daarna zijn we je opa’s en oma’s op gaan wachten in de koffiekamer van het Ronald McDonaldhuis. Ook zij schrokken uiteraard van dit verschrikkelijke nieuws. Niet te beschrijven hoeveel er mis kan gaan in 1 nacht.. Dit heb je echt niet verdiend..
Na een poosje wilden we toch nog een gesprek met de artsen hoe de behandeling nu verder gaat. De artsen vertelden ons dat ze eigenlijk niks meer voor je konden betekenen en dat de behandeling uiteindelijk gestaakt zal moeten worden. Het was aan ons om te bepalen wanneer dat moment zou zijn. Je papa en ik hebben toen besloten om om 21:00uur ’s avonds de behandeling te staken. We hebben nog nooit voor zo’n moeilijke keuze gestaan, maar we wilden jou ook niet langer laten lijden. Deze keuze hebben jouw papa en mama uit liefde genomen. Tot ’s avonds 21:00uur hebben we je veel vastgehouden in de couveuse, deze mocht naar buiten geschoven worden. We hebben van alles tegen je gezegd, wat we graag wilden zeggen. Je leek soms ook op ons te reageren.
Rond 20:00uur werden we naar een aparte kamer gebracht en waar jij ook bij ons zou komen nog in de couveuse. Je werd eerst een poosje op papa’s borst gelegd, zodat je nog fijn even met je papa kon knuffelen en hij jou ook oneindig veel kusjes en knuffels kon geven. Na 21:00uur werd je bij mama op de borst gelegd. Nu konden wij nog even fijn samen knuffelen en kon ik jou oneindig veel kusjes geven. Om 21:30uur is je beademingsbuisje eruit gehaald. In de tussentijd hebben je papa en ik je zo ontzettend veel lieve dingen toegesproken, alles wat we nog tegen je wilden zeggen, nu je het allemaal nog kon horen. We weten ook zeker dat je het hebt gehoord, want je liet af en toe nog wel weten dat je er was. Je opa’s en oma’s hadden al afscheid van je genomen nog voordat je beademingsbuisje eruit werd gehaald. Ondertussen kwamen ze nog van Make A Memory foto’s maken van ons laatste moment met jou dat je nog leefde.
Op vrijdag 19 juli om 00:36uur ben je rustig op mama’s borst in een diepe slaap gevallen. De arts bevestigde dit nadat ze 5 minuten naar je mooie hartje had geluisterd. Nog heel even bleef je op mama’s borst liggen. Het was niet goed, maar het was goed zo, liefje. Je hebt gevochten als een leeuw! Papa en mama zijn zo trots op jou en we houden zo onwijs veel van jou!
De opa’s en oma’s werden gebeld en kwamen onze kant op. Toen zijn we jou voor de eerste en laatste keer gaan wassen en aankleden. We hadden een mooi donkerblauw pakje voor je gekocht met “sweet dreams” erop. Deze had je al gekregen van tante Sharon.
Nadat we je lekker hadden gewassen jou je mooie pakje hadden aangetrokken is mama nog lekker met je gaan knuffelen. Vervolgens hebben we jou met de opa’s en oma’s naar het koude huisje (mortuarium) gebracht. Papa had jou in je armen en nam je mee naar beneden. Samen hebben we jou daar in je bedje gelegd.
Toen we terugkwamen in het Ronald McDonaldhuis hebben we met de opa’s en oma’s nog op jou geproost, want het mocht ook gevierd worden dat we 8 dagen lang van jou hebben mogen genieten.
Pagina's: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26