♡ Blog ♡
“Ik stop het niet in een hokje en om de zoveel tijd doe ik die deur open om even te kijken. Zo werkt het niet voor mij.”
》ℕOEM ZIJN NAAM《
Vorige week had ik een heel fijn gesprek met mijn moeder over Fynn. En wat ik al vertelde in mijn vorige blog, praten we niet zo heel vaak meer over hem. Dit betekent natuurlijk niet dat we hem vergeten zijn. Het betekent dat ons leven doorgaat. Fynn is in ons leven verweven. Hij zit in ons hart & hoofd. Vergeten zullen we hem daarom nooit. Maar als we over Fynn praten, gaan we weer helemaal terug naar dat moment van toen.
Mijn moeder vertelde dat, hoe langer het geleden is dat Fynn is overleden, hoe minder mensen ernaar vragen of zijn naam noemen. En ik kan mij hier alleen maar bij aansluiten. Het hoeft niet zo te zijn dat het bij ieder gesprek over Fynn moet gaan, maar noem vooral zijn naam: “Goh, ik dacht laatst nog aan Fynn.” Het klinkt een beetje gek om het zo te zeggen, want ik wil natuurlijk niet dat het een verplichting wordt. Het moet wel oprecht zijn. Maar voor mij, en ik zal vast en zeker ook voor andere ouders spreken die één of meerdere kindjes zijn verloren, zal het heel veel betekenen!
Na het overlijden van Fynn praat je er veel en vaak over met familie. Dat is logisch. Op een gegeven moment verwaterd dat een beetje, wat uiteraard ook logisch is, want het leven gaat door. Als wij het maar met onze ouders en vrienden over kunnen hebben, ben ik al heel erg blij. Na het overlijden van Fynn merkte ik dat heel veel mensen het ook lastig vonden om ons te benaderen. Dat is ook lastig. Want hoe ga je erop reageren? Helaas hebben wij meer dan 2 jaar terug in de familie nog een kindje verloren. En ja.. ook ik vermeed de ouders een beetje, want ik wist gewoon totaal niet wat ik moest zeggen. En voordat ik iets ga zeggen wat kwetsend kan overkomen, zei ik maar liever niets. En nee dat voelde absoluut niet goed, maar ik durfde oprecht gewoon niet. Dus ik heb ook aan die zijlijn gestaan waarbij ik niet wist wat te zeggen. En heel eerlijk, ik neem niemand wat kwalijk, want wij wisten ook niet hoe we zelf zouden reageren op het overlijden van Fynn. Blijven we bij elkaar of drijft het ons verder uit elkaar? De tijd zou het leren..
Gelukkig bracht het ons dichter bij elkaar en er volgde na 5 maanden een nieuwe zwangerschap. Het is bijzonder om te zien hoeveel mensen je dan ineens wél durven te benaderen. Dat deed soms wel een beetje pijn, ondanks dat ik het ze niet kwalijk nam toen mensen niet naar mij toe kwamen na het overlijden van Fynn. Het is natuurlijk ook veel makkelijker om iemand te benaderen als er iets leuks of moois staat te gebeuren. Er is ook geen protocol waarin staat hoe je met het verlies van een ander om moet gaan. Ik ben er van overtuigd dat een groot gedeelte ligt aan hoeveel levenservaring je hebt. De een maakt meer mee dan een ander.
Dus toen ik inmiddels een paar maanden zwanger was merkte ik ook dat mensen het veel minder hadden over Fynn. Kwam het misschien doordat ze zagen dat het mij ook beter ging? Ja, ik straalde en ik genoot enorm, maar diep van binnen zit het enorme gemis en is niet van mijn gezicht af te lezen. Zouden mensen denken van: “Oh het gaat goed, ze is weer zwanger. Dus ze zal het verlies wel een plekje hebben gegeven.” Nee, ik heb onwijs veel spanningen gehad tijdens mijn zwangerschap, wat ik zo min mogelijk aan de buitenwereld liet merken. En ik zal het verlies van mijn zoon nooit een plekje kunnen geven. Ik stop het niet in een hokje en om de zoveel tijd doe ik die deur open om even te kijken. Zo werkt het niet voor mij. Fynn is altijd overal. En zoals het liedje van The Lion King luidt: “Hij leeft in mij.”
Ik verwacht niks van niemand, maar ben alleen maar blij dat we er zo goed met onze ouders en vrienden over kunnen praten. Dat is voor ons het allerbelangrijkste. Ik wil alleen zeggen met deze blog: vergeet alsjeblieft onze zoon niet.. want we praten graag over hem! Wij zijn een open boek!
Pagina's: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26