♡ Blog ♡
” Maandenlang wordt je voorbereidt op een nieuw, ander leven. Maar niemand bereidt je voor op afscheid nemen van je kind.”
☆ Een dunne lijn tussen verwelkomen en afscheid nemen; deel 1 ☆
Donderdag 18 juli; hoera! Fynn is een week oud! We zouden na het ontbijt eerst naar Fynn gaan en dan naar het restaurant om een bakje koffie en gebakje te eten, om het te vieren. Tevens was dit de eerste dag dat ik niet huilend wakker werd.
We kleedden ons aan en gingen samen ontbijten. Op naar het Radboud. We liepen de afdeling Neonatologie op, en zoals altijd, voor dat we de afdeling op liepen, handen desinfecteren. Toen we de zaal binnen kwamen gelopen, stonden er 2 neonatologen en 2 radiologen bij Fynn zijn couveuse. Ze hadden wederom een echo van zijn hoofdje gemaakt en hij had plakkertjes op zijn hoofdje die de hersenactiviteit scande. Mijn onderbuik gevoel gaf aan dat het niet goed zat. Ook werd er een foto gemaakt van zijn buikje. De artsen wilden ons graag even apart nemen. Het voelde echt niet goed.
We zaten in het kamertje waar we de afgelopen dagen, behalve op woensdag ook hadden gezeten. Ze lieten de eerder gemaakte echofoto’s zien van zijn hoofdje en de foto die vandaag was genomen. De echofoto’s van afgelopen dagen waren niet veranderd. De echofoto van vandaag liet wat anders zien; in het hersenweefsel zagen ze ontstekingen en ook een klein herseninfarct. Op de hersenscan zagen ze dat Fynn erg veel stuipjes had, waar hij medicatie voor kreeg. De bloeddrukmedicijnen waren ook weer begonnen, omdat zijn bloeddruk weer behoorlijk aan het schommelen was. De foto van zijn buikje liet zien dat hij 1 of meerdere gaatjes in zijn darmen zou hebben, maar dit zouden ze nog kunnen laten opereren. Toen vertelde de neonatoloog het ondenkbare: “De schade in zijn hersentjes is nu al zo groot, dat hij nu al een ernstig meervoudige handicap zou hebben.” Ik geloofde het niet, wilde het niet geloven. Ik kon bijna niks meer horen, het bericht echode door mijn hoofd. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en schreeuwde dat dit een nachtmerrie is en ze mij alsjeblieft wakker moeten maken!
De neonatologen lieten ons even alleen. Bjorn belde meteen onze ouders om te zeggen dat ze naar het Radboud moeten komen, omdat het niet goed gaat met Fynn. Op dit moment, wilden wij niets liever dan dat onze ouders hier nu meteen waren. In deze situaties wil je niets liever dan dat je ouders er zijn! We moesten wachten. En op zo’n moment duurt wachten ontzettend lang. Ondertussen werd Fynn gedeeltelijk uit de couveuse geschoven, zodat we alle ruimte hadden om hem vast te houden en kusjes te geven.
Eindelijk waren daar dan onze ouders. We omhelsden hun meteen. We waren gelukkig niet meer alleen. We namen ze mee naar de huiskamer van het Ronald McDonaldhuis op de afdeling Neonatologie. We vertelden ze wat de neonatologen ons zojuist hadden verteld. Ook de opa’s en oma’s van Fynn schrokken hier enorm van en hadden dit absoluut niet aan zien komen. Hoeveel kan er misgaan in 1 nacht? Maandenlang wordt je voorbereidt op een nieuw, ander leven. Maar niemand bereidt je voor op afscheid nemen van je kind.
Terwijl onze ouders omstebeurt naar Fynn gingen, hadden Bjorn en ik ondertussen een gesprek met de kinderchirurg. Hij zou Fynn kunnen opereren aan zijn darmpjes. Echter vertelde hij het volgende:
1. “Ik weet niet wat ik aantref.”
2. “Ik weet niet of ik het kan herstellen.”
3. “De schade zou erger kunnen worden in zijn darmpjes en/of in zijn hersentjes.”
4. “Hij overleeft mogelijk de operatie niet.”
Eigenlijk hadden Bjorn en ik geen keus. We wilden Fynn niet laten opereren. We hadden het onszelf nooit kunnen vergeven als Fynn zou komen te overlijden tijdens de operatie.
Terug bij onze ouders vertelden we wat de kinderchirurg zei, daarna gingen Bjorn en ik naar Fynn. Ik voelde eigenlijk de bui al hangen; “we moeten afscheid nemen van Fynn, we moeten een begrafenis regelen.” Dit was nog niet eens zo zeer gezegd door de neonatologen, dus ik vroeg wederom een gesprek met hen aan. Bjorn en ik liepen met hun mee het kamertje in. Ik vroeg meteen het volgende: “Hoe nu verder?” De neonatoloog vertelde ons dat ze niets meer voor Fynn konden betekenen, wat inhield dat de behandeling binnenkort zal moeten worden gestaakt. Ik troostte Bjorn. Het verbaasde mij dat ik ontzettend rustig bleef. Daar ben ik mij tot op de dag van vandaag nog steeds bewust van. Er waren een aantal dingen die ik op dat moment dacht:
- “Dit mag ons niet breken.”
- “We moeten dicht bij elkaar blijven.”
- “We moeten blijven praten.”
- “We moeten het mooiste afscheid regelen voor Fynn.”
Bjorn en ik hadden ’s middags besloten, na het gesprek met de neonatologen, om de behandeling om 21:00uur ’s avonds te stoppen.
Een avond vol emoties stond voor de deur..
Pagina's: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26