♡ Blog ♡
“Het leven van Fynn is bij mij begonnen en ik wilde dat zijn leven ook bij mij zou eindigen.”
☆ Een dunne lijn tussen verwelkomen en afscheid nemen; deel 2 ☆
Fynn moest een pakje hebben. We hadden namelijk alle kleertjes bij ons thuis gebracht met de gedachte dat Fynn dit voorlopig niet nodig zou hebben. Bjorn en ik gingen naar de Zeeman. Ik had 1 specifiek pakje in gedachten die we van mijn zus hadden gehad, waarvan wij zeker wisten dat we Fynn dat aan wilden trekken.
We stonden bij de Zeeman, liepen naar de babykleertjes en pakten het pakje. Een donkerblauw boxpakje met opdruk: “sweet dreams”. Dit vonden wij wel toepasselijk. We liepen naar de kassa en rekende af. “Fijne dag.” Was wat de kassamedewerker zei tegen ons. Ik zei: “Dankje.” Maar ondertussen zou ik het liefst willen schreeuwen: fijne dag? We moeten afscheid nemen van ons kind!! Op dat moment besef je pas dat het leven gewoon doorgaat, terwijl dat van jou abrupt stilstaat.
Ik kan mij vrij weinig herinneren na het laatste gesprek met de neonatologen. Het enige dat ik weet is dat wij de hele middag/avond bij Fynn zijn geweest. Afscheid nemen. We wisselden elkaar af. Eerst Bjorn en ik, dan onze ouders. Van de verpleegkundigen van de afdeling kregen wij warm eten aangeboden. We moesten dit opeten, omdat het een lange avond/nacht zou worden. Onze eetlust was uiteraard ver te zoeken. We hadden vanaf ’s ochtends 08:30uur niks meer gegeten, maar we wisten dat we dit moesten opeten. Na het avondeten heb ik mijn vriendinnen gebeld en verteld dat we afscheid moesten nemen van Fynn. Heel eerlijk, ik weet niet meer wat ze hebben gezegd, ik zat alleen met mijn gedachten bij Fynn en het afscheid nemen van onze zoon.
Om 20:00uur kregen we een eigen kamer op de.. ja.. verlosafdeling. Op de afdeling Neonatologie lag Fynn ook bij andere kindjes op de afdeling, dus nu hadden we een kamer voor onszelf en hadden we alle privacy. Ook kwam de nachtverpleegkundige de hele nacht bij ons zitten. Ik weet nog precies wat ze zei: “Ik zit straks achter het gordijntje, als jullie mij nodig hebben hoor ik het wel.” Bjorn en ik lagen samen op bed. Onze ouders waren er op dat moment ook nog bij. Fynn zou later gebracht worden. De neonatoloog zou Fynn handmatig beademen als ze van afdeling naar afdeling zouden gaan. Toen Fynn eenmaal in de kamer was, werd alles weer aangesloten; beademing en infusen.
Bjorn kreeg Fynn als eerste op zijn borst. Wat was het een bijzonder en lief gevoel dat Fynn weer dichtbij ons was en hij heerlijk bij Bjorn op zijn borst lag. Daar heeft hij dik een uur gelegen. Onze ouders namen ondertussen afscheid van hun kleinzoon en zijn teruggegaan naar het Ronald McDonaldhuis.
Om 21:00uur kreeg ik Fynn op mijn borst. Eindelijk.. Eindelijk, na al die dagen heb ik mijn zoon weer bij me. Dat onbeschrijfbare gevoel wat ik had toen we mochten buidelen, had ik nu weer. Het enige verschil was; buidelen in het ziekenhuis in Amersfoort was intens, was bijzonder en zouden we keer op keer doen! Nu moesten we afscheid nemen.. Vanavond was er een fotograaf aanwezig van stichting Make A Memory. Zij zou de gehele avond voor ons beschikbaar zijn om foto’s te maken terwijl wij afscheid nemen van Fynn.
Het leven van Fynn is bij mij begonnen en ik wilde dat zijn leven ook bij mij zou eindigen. Om 21:30uur is zijn beademingsbuisje eruit gegaan. De verpleegkundige had gezegd: “Het kan of heel snel gaan, of het kan de hele nacht duren.” Ik weet nog precies wat ik terug zei: “Het kan mij geen reet schelen hoe lang of het duurt, al zit ik hier tot morgenochtend.”
Deze hele avond lang hebben we Fynn ontzettend veel lieve woordjes toegesproken. Ik denk dat we wel 10.000x hetzelfde tegen hem hebben gezegd. Fynn moet dat wel hebben meegekregen! Ook werden er ontzettend veel foto’s gemaakt. Rond 00:00uur heb ik de fotograaf naar huis gestuurd met de woorden: “Je mag van ons wel naar huis gaan, je hebt al zo veel prachtige foto’s gemaakt, het is goed zo.” De fotograaf vertrok en we waren weer alleen met de verpleegkundige nog steeds bij ons in de kamer. We hielden Fynn zijn borstkas nauwkeurig in de gaten. Zijn ademhaling was onregelmatig, maar we zagen nog heel goed zijn hartje kloppen. Rond 00:25 uur merkte we dat zijn borstkas niet meer bewoog en we zagen zijn hartje niet meer kloppen. Ik riep de verpleegkundige en zei: “Ik denk dat Fynn er niet meer is, ik zie zijn hartje niet meer kloppen.” De verpleegkundige vertelde: “Ookal zie je geen hartje meer kloppen of borstkas bewegen. Hij leeft misschien nog wel, maar dat heb je niet door.” Bjorn en ik merkten dat Fynn al een poosje niet meer bewoog en we waren er allebei zwaar van overtuigd dat Fynn er niet meer was. Na 5 minuten riep ik de verpleegkundige: “Haal de arts maar, we weten zeker dat Fynn er niet meer is.” De verpleegkundige haalde de arts erbij en zij heeft 5 minuten naar zijn hartje geluisterd. Om 00:36uur zei ze: “Hij is overleden. Gecondoleerd.”
Het klinkt misschien heel raar, maar ik kon gewoon op dat moment niet huilen. Bjorn idem. We waren allebei helemaal leeg. Het is niet goed, maar het is goed zo, dacht ik. De verpleegkundige belde onze ouders op, die aan het wachten waren in het Ronald McDonaldhuis. Ze liepen naar Fynn, gaven hem een aai over zijn bol.
Nog heel even knuffelen.. voordat we Fynn moesten achterlaten in het koude huisje. (mortuarium)
Pagina's: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26