♡ Blog ♡
“De tranen vloeiden over mijn wangen. We moesten Fynn hier nu echt achterlaten.”
⚘ HET KOUDE HUISJE ⚘
Het koude huisje, zo noemde ik het mortuarium ook wel.
Mortuarium vind ik persoonlijk nogal “zwaar” voor een baby.
Nadat we nog even geknuffeld hadden met Fynn, was het tijd om hem te wassen
en aan te kleden. Het was de eerste keer dat Bjorn en ik hem gingen wassen en aankleden. Tevens was dit ook de laatste keer. Bjorn en ik hebben dit samen gedaan. Onze ouders waren hier ook bij. Na het wassen en aankleden nog een keer knuffelen, want het was daarna tijd om Fynn naar het koude huisje te brengen. Bjorn hield Fynn vast, ik ging wederom in de rolstoel.
We kwamen aan bij de lift, stapten de lift in. De verpleegkundige liep met ons mee en drukte op de knop “-1. Mortuarium.” Die kwam binnen. De tranen vloeiden over mijn wangen. We moesten Fynn hier nu echt achterlaten. Fynn werd in een opgemaakt bedje neergelegd door Bjorn. De knuffel met zijn naam erop, die Fynn van zijn oom en tante heeft gekregen, legde wij bij hem neer. De opa’s en oma’s van Fynn gaven hem een laatste kus en we gingen met zijn allen weer terug naar het Ronald McDonaldhuis.
Terug in het Ronald McDonaldhuis pakten we een fles wijn en hebben we met zijn allen geproost op Fynn en op het leven, want ook dat mag gevierd worden. Ook kon ik het niet laten om voor het eerst sinds maanden weer een sigaret op te steken, heel slecht in zo’n situatie, maar het bracht ook een soort van rust. Om 4:15uur gingen we naar bed. Mijn ouders sliepen bij ons op de kamer, mijn schoonouders sliepen in een hotel.
De volgende ochtend kwamen mijn zwager en schoonzus terug van hun vakantie in Frankrijk. Zij hadden Fynn gelukkig nog gezien toen hij net geboren was. Om 11:30uur wilden we graag nog met zijn allen naar Fynn, voordat we naar huis zouden gaan. Fynn moest namelijk minstens 24uur in het koude huisje zijn, voordat we hem mee mochten nemen naar huis.
We kwamen aan in het koude huisje en moesten nog heel even wachten. Uiteindelijk liepen we het kamertje binnen waar Fynn lag. We aaiden hem over zijn bol en gaven hem kusjes. “Lieverd, wat ben je koud.” Was het eerste wat ik zei toen ik Fynn aanraakte. Iedereen kreeg even een momentje om bij Fynn te zijn. Na ongeveer een uur zijn we naar huis gereden. Het was ook de laatste dag van de Nijmeegse Vierdaagse, dus het was een ongelofelijke kriem om Nijmegen uit te komen.
’s Middags kwam de uitvaartverzorgster. We kregen meteen 3 mappen in onze handen. Een map voor een rouwkaartje, een map voor mandje, een map voor een kistje. Als een zombie zaten we die mappen door te kijken, maar we wilden niet nu een keuze maken, we wilden sowieso geen keuze maken, omdat het niet zo hoort te gaan. Maar natuurlijk wilden wij Fynn ook het mooiste afscheid geven!
De volgende dag zouden we Fynn gaan ophalen uit Nijmegen. Op naar huis, naar zijn thuis, waar hij hoort te zijn!
Pagina's: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26